Stan dywizji na początku kołobrzeskiej bitwy: 6082 żołnierzy, 13 dział samobieżnych SU-76.
W końcowym okresie wojny Niemcy robiły wszystko, aby spowolnić marsz wojsk AWP i Armii Czerwonej na Berlin, a tym samym umożliwić ewakuację ludności w głąb III Rzeszy oraz przegrupować własne siły.
PW wielu opracowaniach dotyczących walk o Kołobrzeg pojawia się zwrot, że Kołobrzegu ogłoszono twierdzą. Od pewnego czasu trwały na ten temat dyskusje w środowisku badaczy, co to była za twierdza i kto podjął decyzję o jej ogłoszeniu. Sprawa niestety nie jest oczywista, jakbyśmy chcieli i jak mogłoby się wydawać.
4 marca, około godziny 8, cztery (inne źródła mówią o większej ilości) radzieckie czołgi zwiadu pancernego 45 Brygady Pancernej Gwardii należącej do 1 Armii Pancernej Gwardii generała Katukowa, (idąc dalej z 11. Korpusu Pancernego płk Babadżaniana) wdarły się do miasta ulicą Trzebiatowską, docierając prawie do Kanału Drzewnego, jednak z powodu kontrataku Niemców i poniesienia dużych strat musiały się wycofać.
8 marca 1945 roku, generał Wsiewołod Strażewski, przygotował meldunek dla sztabu 1 Frontu Białoruskiego. W jego pierwszej wersji napisał: „6 dywizja piechoty kontynuuje oczyszczanie Kołobrzegu z resztek oddziałów nieprzyjaciela”. Przekreślił te słowa i wobec zaistniałej sytuacji, dopisał nowe: „6 dywizja prowadzi walkę o Kołobrzeg” .
Co działo się w naszym mieście pomiędzy marcem a majem 1945 roku? Jest to jedna z białych plam historii Kołobrzegu. I nic nie wskazuje na to, abyśmy dowiedzieli się o niej czegoś więcej.