Czas dla Niemców płynął bezlitośnie. W styczniu 1945 roku pięć radzieckich frontów rozpoczęło ofensywę ma 1200-kilometrowym pasie niemieckiej obrony ciągnącym się od Kłajpedy, wzdłuż Niemna, Narwi, Wisły, Wisłoki aż do Karpat.
Stan dywizji na początku kołobrzeskiej bitwy: 6082 żołnierzy, 13 dział samobieżnych SU-76.
Noc 10 marca minęła na przegrupowaniu polskich wojsk, ewakuowano rannych, organizowano grupy szturmowe, uzupełniano amunicję. Ustalono również, że tor kolejowy biegnący do Karlina będzie linią rozgraniczającą z 272 DP.
Załoga Twierdzy wynosiła około 10-12 tysięcy żołnierzy armii regularnej i Volkssturmu (z dokumentów niemieckich wynika, że Kołobrzegu broniło w sumie 7800 żołnierzy.
Siły polskie w rejonie kościoła św. Jerzego zostały poważnie wzmocnione. Sztab 3 batalionu 9 pułku przeniósł się bliżej pozycji, między okopami moździerzy 7 pułku, łącznościowcami, saperami i jakąś radziecką kompanią.
Obronę kołobrzeskiej twierdzy wspomagały swoim ogniem okręty niemieckiej marynarki wojennej (KRIEGSMARINE), a okręty pomocnicze ewakuowały ludność cywilną i oddziały garnizonu w końcowych dniach walk.
Rankiem 12 marca pododdziały 7 i 9 pp przygotowane były do natarcia w celu powiększenia przyczółka w rejonie kościoła św. Jerzego. Wyczerpani Polacy, obawiali się m.in., aby ich własna artyleria "nie biła im po łbach".
W końcowym okresie wojny Niemcy robiły wszystko, aby spowolnić marsz wojsk AWP i Armii Czerwonej na Berlin, a tym samym umożliwić ewakuację ludności w głąb III Rzeszy oraz przegrupować własne siły.
Po zdobyciu "czerwonych koszar", major Domeradzki otrzymał od dowódcy dywizji rozkaz zdobycia Wyspy Solnej, położonej pomiędzy Parsętą a Kanałem Drzewnym. Po opanowaniu wyspy, oddziały miały się przeprawić przez rzekę, w celu udzielenia pomocy i współdziałać z 18 pp płka Ziarkowskiego, który walczył w rejonie starego miasta.
21 października 1944 roku propaganda Rzeszy podjęła decyzję o emisji w niemieckim radiu informacji o rzezi ludności cywilnej we wsi Nemmersdorf, dziś Majakowskoje. Dokonali jej żołnierze Armii Czerwonej.
W niedzielę 18 marca Kołobrzeg został zdobyty. Czy można mówić o osiągnięciu celu przez Niemców, polegającego na zapewnieniu możliwości wycofania się ludności, a później załogi twierdzy (oprócz jednostek osłonowych)?
4 marca, około godziny 8, cztery (inne źródła mówią o większej ilości) radzieckie czołgi zwiadu pancernego 45 Brygady Pancernej Gwardii należącej do 1 Armii Pancernej Gwardii generała Katukowa, (idąc dalej z 11. Korpusu Pancernego płk Babadżaniana) wdarły się do miasta ulicą Trzebiatowską, docierając prawie do Kanału Drzewnego, jednak z powodu kontrataku Niemców i poniesienia dużych strat musiały się wycofać.
Co działo się w naszym mieście pomiędzy marcem a majem 1945 roku? Jest to jedna z białych plam historii Kołobrzegu. I nic nie wskazuje na to, abyśmy dowiedzieli się o niej czegoś więcej.
7 marca, jako pierwszy na przedpola Kołobrzegu podszedł 16 pp z 6 Dywizji Piechoty. 6DP dowodził były oficer RKKA - płk Giennadij Iljicz Sziejpak (ur. 1903 r.). W Armii Czerwonej był on dowódcą 111 Dywizji Strzeleckiej (10 I 1944 r.).
Dywizja "Charlemagne" wywodziła się z utworzonego w sierpniu 1943 r. Ochotniczego Francuskiego Pułku Grenadierów SS.
Nocą z 8 na 9 marca oddziały 16 pp zaległy na przedpolach, w pozycjach bardzo niekorzystnych do dalszego ataku. Żołnierze wykorzystali czas na okopanie się. Na podmokłym terenie, gdzie leżeli, wykopywali po dwa dołki - pierwszy płytszy, w którym leżeli i drugi głębszy, w którym zbierała się woda.
Jednostka ta została utworzona na początku 1943 r. z batalionów Schuma jako Lettische SS Freiwilinge Legion, później jako Lettische SS Freiwilinge Brigade.
