Tête de pont to fortyfikacja twierdzy najbardziej wysunięta na południe, aż za dzieło rogowe Geldern. Tête de pont to inaczej przyczółek. Jest najbardziej tajemnicze dzieło.
Genezy powstania reduty należy doszukiwać się w doświadczeniach z walk w 1807 roku. Wtedy to podczas przygotowań do wojny z Francuzami w miejscu, gdzie dziś stoi reduta, zbudowano lekką fortyfikację polową - tzw. przyczółek mostowy (Salinen Brűckenkopf). Leżał on nieopodal tężni solankowych, stąd pierwszy człon niemieckiej nazwy.
Osobny kompleks fortyfikacji to Front Geldern, pomiędzy Parsętą i Kanałem Drzewnym, rozciągający się od skrzyżowania ulicy Szpitalnej z Młyńską po ulicę Zygmuntowską.
Reduta Morast wraz z Fortem Ujście stanowiły obiekty fortyfikacyjne służące obronie portu oraz ujścia Parsęty. Decyzję ufortyfikowania północnej strony twierdzy podjęto po doświadczeniach wojny siedmioletniej. Tak jak przy pierwszym jak i drugim oblężeniu, już w pierwszych dniach oblegający zdobywali ujście odcinając twierdzę od morza.
Budowa Rawelinu Lębork trwała od początku istnienia twierdzy w XVII wieku. Jego celem była ochrona twierdzy od północnego wschodu i ochrona wjazdu do miasta po Moście Królewskim (zobacz).
Szaniec ziemny, zbudowany w XVIII wieku jako dzieło o charakterze polowym, zrealizowane na południe od Szańca Kleista i na zachód od Reduty Bagiennej, niemal dokładnie na linii tych fortyfikacji (obecnie ulica Wiosenna i Kasztanowa).
Hohe-Berg Schanze (Fort Napoleona) - znajduje się po prawej stronie ulicy Bolesława Krzywoustego (wyjeżdżając z miasta w kierunku Białogardu), przy byłe już pętli autobusu linii nr 7.
Była to pozostałość po XIX-wiecznych umocnieniach ziemnych, które powstały w ramach realizacji fortyfikacji polowych na przedpolu. Szaniec znajdował się na niewielkim wzgórzu u wejścia w przesmyk między "białymi" i "czerwonymi koszarami". Obecnie jest to małe wzniesienie po prawej stronie ul. Mazowieckiej, gdzie z lewej kończą się koszary i ostre zakręty jezdni.
Nazywany również od dowódcy twierdzy w 1807 roku Fortem Gneisenaua, a wcześniej także Fortem Grenadierów. Znajduje się w Parku Aleksandra Fredry przy ul. Fredry (teren amfiteatru).
Szaniec Kościelny znajdował się przy kościele św. Mikołaja (w jego XVIII-wiecznej lokalizacji), przy ulicy Jagiellońskiej (dawna Kniewskiego), Zwycięzców i Pomorskiej. Nazywano go także cmentarnym, od znajdującego się przy kościele ewangelickiego cmentarza.
Fort powstał w latach 1770-1774. Jego projekt, zdaniem wybitnego znawcy tematu prof. Jerzego Stankiewicza, pod wpływem tendencji fortyfikacyjnych szkół francuskich. Fort ten przypomina właśnie małe forteczki z rejonów Calais i Dunkierki.
Powstał w latach 1832-1836 podczas ostatniej modernizacji Twierdzy Kołobrzeg. Myślą przewodnią prowadzonych modernizacji w tym czasie była lepsza ochrona portu. Swoją formą, choć ograniczoną, po części nawiązywał do Szańca Kamiennego. Składał się z wału z kamiennych głazów od strony morza, fosy od strony lądu i kazamatów.
Zachodnia Brama Forteczna. Znajduje się przy ulicy Szpitalnej. Zbudowana została w 1708 r. między bastionami Geldern I i Geldern II. W końcu XVIII w. przebudowano ją w stylu klasycystycznym.
Szaniec ten powstał w okresie 1832-1836, gdy fortyfikacje kołobrzeskiej twierdzy przechodziły modernizację i rozbudowę. Miał kształt redanu. Zbudowany był z dwóch wałów ziemnych z kazamatami oraz fosy od strony północnej i wschodniej. Kazamaty zostały wykonane z cegły. Od strony morza zabezpieczony był wałem z głazów. Wejście do szańca znajdowało się od strony zachodniej.
Rawelin Lęborski powstawał od 1655 roku. Jego głównym celem była osłona kurtyny pomiędzy Bastionem Nowa Marchia a Pomorze i położoną w niej Bramy Lęborskiej.
Szaniec Heydego, zwany również Szańcem Majorowym lub w pierwotnej wersji - Maikuhle Schanze, znajdował się naprzeciwko Fortu Ujście. Pierwotna nazwa pochodziła od lasku założonego w 1612 roku.
Od początku swojgoe istnienia, wieża kolegiaty, a dzisiejszej Bazyliki Mariackiej, była dominującym punktem w Kołobrzegu.
Szaniec Ceglany powstał podczas rozbudowy twierdzy kołobrzeskiej twierdzy w latach 70-tych XVIII wieku. Znajdował się on w rejonie obecnych ulic Norwida i Grottgera czyli w tym czasie na północnym przedpolu twierdzy (obecnie jest to teren szkoły medycznej) na linii Bastionu Prusy.
Powstało w połowie XVII wieku. Pełniło funkcję głównej grodzy na Parsęcie. W rzeczywistości takich grodz ze stawidłami było więcej, ale Batardeau było dziełem szczególnym.
