
Powstał w latach 1832-1836 podczas ostatniej modernizacji Twierdzy Kołobrzeg. Myślą przewodnią prowadzonych modernizacji w tym czasie była lepsza ochrona portu. Swoją formą, choć ograniczoną, po części nawiązywał do Szańca Kamiennego. Składał się z wału z kamiennych głazów od strony morza, fosy od strony lądu i kazamatów.

Szaniec ten powstał w okresie 1832-1836, gdy fortyfikacje kołobrzeskiej twierdzy przechodziły modernizację i rozbudowę. Miał kształt redanu. Zbudowany był z dwóch wałów ziemnych z kazamatami oraz fosy od strony północnej i wschodniej. Kazamaty zostały wykonane z cegły. Od strony morza zabezpieczony był wałem z głazów. Wejście do szańca znajdowało się od strony zachodniej.

Genezy powstania reduty należy doszukiwać się w doświadczeniach z walk w 1807 roku. Wtedy to podczas przygotowań do wojny z Francuzami w miejscu, gdzie dziś stoi reduta, zbudowano lekką fortyfikację polową - tzw. przyczółek mostowy (Salinen Brűckenkopf). Leżał on nieopodal tężni solankowych, stąd pierwszy człon niemieckiej nazwy.

Reduta Morast wraz z Fortem Ujście stanowiły obiekty fortyfikacyjne służące obronie portu oraz ujścia Parsęty. Decyzję ufortyfikowania północnej strony twierdzy podjęto po doświadczeniach wojny siedmioletniej. Tak jak przy pierwszym jak i drugim oblężeniu, już w pierwszych dniach oblegający zdobywali ujście odcinając twierdzę od morza.

Budowa Rawelinu Lębork trwała od początku istnienia twierdzy w XVII wieku. Jego celem była ochrona twierdzy od północnego wschodu i ochrona wjazdu do miasta po Moście Królewskim (zobacz).