Piotr Aleksandrowicz Rumiancew, hrabia, feldmarszałek. Urodzony 15 stycznia 1725 roku w Moskwie. Zmarł 19 grudnia 1796 roku w Taszaniu (obecnie Pierejasław-Chmielnicki na Ukrainie). Jedyny dowódca czasów nowożytnych, któremu udało się zdobyć Twierdzę Kołobrzeg.

Plotki sugerowały, że był synem cara Piotra I z nieprawego łoża. Z wojskiem związany od dzieciństwa. W 1740 roku został oficerem i szybko awansował: w 1743 roku był już pułkownikiem, a w 1755 roku generałem-majorem. 16 grudnia 1761 roku podpisał akt kapitulacji Twierdzy Kołobrzeg po trwającym niemal 5 miesięcy oblężeniu. To otworzyło mu drogę do dalszej i błyskotliwej kariery wojskowej.

Był gubernatorem Ukrainy, gdzie silną ręką niszczył ukraińską odrębność. Dowódca 2 a potem 1 Armii w wojnie rosyjsko-tureckiej. Jako wybitny i cieszący się ogromną popularnością w Rosji wojskowy, stał się obiektem politycznych ataków zazdrosnych oficerów. Dowodził krótko wojskami wysłanymi przeciwko powstaniu kościuszkowskiemu. W wyniku choroby dowodzenie przejął generał Aleksnder Suworow.

Jego postać głeboko wpłynęła na sztukę wojenną drugiej połowy XVIII wieku. Pierwszy wprowadził kolumny batalionowe w celu wykorzystania manewru na polu walki, zarówno w natarciu jak i obronie. Wprowadził na polu walki czworobok, uderzenia frontalne i skrzydłowe, tworzenie i wykorzystywanie rezerw taktycznych, organizację współdziałania rodzajów wojsk. Szczególne znaczenie przypisywał zmasowanym i decydującym uderzeniom lekkiej kawalerii.

Kawaler wszystkich orderów rosyjskich, pruskiego Orderu Czarnego Orła oraz Orderu Orła Białego (1774 rok).
Fot. Wikipedia