Kołobrzeg od niepamiętnych czasów związany był w jakiś sposób z wojskiem. Pod koniec XIX wieku do użytku wojska przeznaczono trzy duże kompleksy koszarowe - dla piechoty przy ulicy Jedności Narodowej (dawniej ul. Szczecińska), dla artylerii przy ulicy Mazowieckiej (dawniej ul. Lubecka), oraz nowe koszary na ulicy Koszalińskiej.
Ostatnio w archiwum IPN Oddział w Szczecinie odnalazłem tom zatytułowany „Sprawozdania Szefa WUBP [Wojewódzkiego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego] za lata 1945-1948”, przechowywany pod sygn. akt IPN Sz 00103/25.
Obiekt powstał w 1832 r. jako kościół garnizonowy. Jeszcze w XIX w. po obu stronach Parsęty rozmieszczone były różne budynki koszarowe. Ich kres nastąpił dopiero po likwidacji twierdzy (rozkaz cesarza Wilhelma I z roku 1872); część obiektów rozebrano, innym nadano nowe funkcje.
9 sierpnia 1861 roku ministrowie wojny oraz wyznań religijnych Prus wydali rozporządzenie, zgodnie z którym, dla żołnierzy stacjonujących w Kołobrzegu ustanowiono etat kapelana ze znajomością języka polskiego. Początkowo, nabożeństwa były odprawiane w wynajętej sali restauracyjnej.